#1 Czasem i z prostytutką można porozmawiać

#1

Clementine nie narzekała na rozrywki w swoim życiu, bo przez większość czasu dostawała to, czego tylko chciała. Mężczyźni latali za nią z wywalonymi jęzorami, ale dla niej w głównej mierze była to praca, może i nie najlepszych lotów, ale jednak praca. Miała za co i z czego żyć. Podobało się jej to, że nigdy nie musiała martwić się o brak pieniędzy. Pozwalała sobie na dosłownie wszystko. Chciała nowe buty? Sukienkę? Miała to wszystko od ręki. Choć może i w pewnym stopniu wdała się w przysłowiową rutynę, to i tak nie widziała siebie w innej pracy. Uważała, że do niczego innego się nie nadawała, choć była po studiach dziennikarskich. Mogła pisać dla obojętnie jakiej gazety, ale nie, bo przecież po co! Dupą można lepiej zarobić! Miewała takie momenty w swoim życiu, gdy nie mogła spojrzeć w lustro, a już szczególnie, gdy odwiedzali ją faceci, którzy mogli być jej ojcami. No cóż.. bez komentarza, prawda? Nie zapuszczała się jakoś mocno do klubów, bo zawsze istniało ryzyko, że ktoś mógł ją rozpoznać. Chodziła tam, gdzie nie było zbyt wielkich tłumów, więc zazwyczaj wychodziła z domu wczesnym rankiem lub późnym wieczorem.
Czekała na kolejnego klienta, który miał zjawić się lada moment. Podobno dziany typ, tak tylko słyszała od swojego Alfonsa, który załatwiał jej klientów. Nie rejestrowała jakoś tego, czym zajmowali się faceci, z którymi uprawiała seks. To przecież nie było ważne. Wszystko działo się zawsze w jakimś wynajętym mieszkaniu, ewentualnie jakimś hotelu. Nigdy nie zapraszała facetów do swojego mieszkania. I to był jedyny warunek, na który przystał Sebastian. – Zacznijmy i miejmy to z głowy. – rzuciła obojętnym tonem, gdy mężczyzna zjawił się w progu. Odrzuciła rude włosy do tyłu i zmierzyła mężczyznę od góry do dołu. Pierwszy raz trafił się jej taki „okaz”. Ten Alfons tym razem się postarał, bo Clem miała powoli dość starych pierdzieli, którzy nie byli zaspokajani przez swoje żony.