#1 What the fuck is wrong with you?

#1
Przeszedł przez piekło, którego nie życzył nawet najgorszemu wrogowi. Po takim czasie znęcania się nad nim psychicznie oraz fizycznie, mógł wreszcie wrócić do domu. Do swojej żony oraz brata, którzy byli najważniejszymi ludźmi w jego życiu. Owen nie mógł uwierzyć w to, że jeszcze żył i oddychał. Choć jego twarz wyglądała strasznie i był cały poobijany, to jak najbardziej wszystko było w porządku. Zanim wrócił do domu, spędził kilka tygodniu w szpitali, gdzie poskładali go w całości. Nie chciał, aby ktokolwiek dowiedział się, że wrócił do kraju. Wolał zrobić niespodziankę Everett, za którą stęsknił się niemiłosiernie. Nie mógł doczekać się aż wreszcie blondynka znajdzie się w jego ramionach. Układał już sobie w głowie cały plan spędzenia wolnego czasu z żoną. Musieli nadrobić czas, który został im tak brutalnie odebrany. Owen od zawsze zdawał sobie sprawę, że praca żołnierza niosła za sobą wiele komplikacji, a tym bardziej, jeśli wyjeżdżało się na misję do Iraku. Sytuacja tam nigdy nie wyglądała ciekawie, ale Nielsen zdecydował się na ryzyko i prawie przepłacił za to wszystko własnym życiem. Chyba już nigdy nie popełni takiego błędu.
Wziął kilka głębszych oddechów, gdy podjechał pod własny dom. Trochę się tutaj pozmieniało od jego nieobecności. Więcej kobiecej ręki, zdecydowanie. Pociągnął za drzwi, ale były zamknięte. Całe szczęście, że miał jeszcze klucze. Wsunął je do zamka, jednak nic nie ruszyło. – Co jest.. – mruknął sam do siebie i próbował dobić się do własnego domu. Klucze w tej sytuacji były bezużyteczne. W duchu liczył na to, że Everett była w domu. Nie chciał, aby ktoś w okolicy pomyślał, że był złodziejem. Ludzie mogli zapomnieć jak wyglądał, bo minęło dosyć sporo czasu, a jego wygląd w tej chwili mówił sam za siebie. Dobrze, że był dobrze ubrany, tylko ta twarz.. normalnie jak u jakiegoś kryminalisty.

Everett nie miała bladego pojęcia co tak naprawdę dzieje się z jeje mężem. Cholernie się o niego martwiła, kiedy wyjeżdżał na swoje misje, ale nie miała odwagi poprosić go o to by zajął się czymś innym. Ten stres ja po prostu dobijał i odbijał się na jej zdrowiu. Nie spała, ponieważ martwiła się czy jej ukochany wróci do domu cały i zdrowy czy będzie musiała go pochować razem z wszystkimi honorami. Po ostatniej misji nie wrócił do domu. Jego najlepszy przyjaciel, którego Owen traktował jak brata opowiedział blondynce co tak naprawdę się stało, że Owen do niej tym razem nie wrócił. Nie miała powodów by nie ufać Jasonowi, który z wieloma szczegółami opowiedział jak jej mąż, którego tak kochała zabawiał się z innymi kobietami i do jednej się wyprowadził, zamiast wrócić do niej. Do swojej żony, która czekała w domu jak pies. Poczuła się tak zawiedziona i oszukana, wyszła na głupią. Chwaliła się swoim mężem walczącym do kraju i była z niego ogromnie dumna a tu takie coś. Nie rozumiała dlaczego. Nie mógł z nią porozmawiać i powiedzieć, że nie czuje już tego co kiedyś? Fakt, zabolało by, ale by zrozumiała. Powinien jej coś takiego powiedzieć w oczy. Nie było go długo, więc Eve postanowiła ułożyć sobie życie na nowo i tak się złożyło, że z najlepszym przyjacielem jej męża. Nie mogła go znaleźć, więc nie mogła wysłać mu papierów rozwodowych, na który nalegał Jason. Można powiedzieć, że była z nim szczęśliwa, po tak długim czasie cierpienia po zdradzie męża.
Była w kuchni i gotowała obiad, gdy usłyszała jakieś ruchy przy drzwiach. Zdziwiła się. Na Jasona było za wcześnie, poszła sprawdzić i na początku ją zamurowało, a potem się wściekła. Z szybkością błyskawicy otworzyła drzwi.
- No ty chyba sobie jaja robisz! - naskoczyła na Owena. - Masz tupet żeby tutaj przychodzić po tym wszystkim co mi zrobiłeś! - kiedy go zobaczyła stare uczucia odżyły, ale tak naprawdę to nigdy nie umarły.

Owen nie miał o niczym pojęcia, nie było go w kraju parę długich miesięcy, które ciągnęły się dla niego jak lata. Przez cały ten czas zastanawiał się, czy przeżyje i czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy swoich bliskich. Nie miał kurde pojęcia, że jego najlepszy przyjaciel będzie w stanie wbić mu nóż w plecy. Za wszelką cenę chciał dostać się do środka, narobił trochę hałasu i zwrócił uwagę kilku sąsiadów, ale nie przejmował się tym. Był na własnej posesji, więc mógł robić to, co mu się żywnie podobało. Nigdy by nie pomyślał, że jego bliscy byliby w stanie zrobić mu jakieś świństwo z którego ciężko byłoby mu się otrząsnąć. Gdy drzwi zaczynały się otwierać, na jego twarzy wymalował się szeroki uśmiech. Zresztą, zaraz zniknął gdy usłyszał oskarżycielski ton głosu swojej żony. Co tu się wydarzyło podczas jego nieobecności? – Ale o czym ty mówisz, E? – był w szoku, bo nie takiego powitania się spodziewał. Nie po tak długiej rozłące. – Uspokój się, Eve. Po pierwsze, powiedz mi co takiego zrobiłem twoim zdaniem, bo kurwa wracam z jebanego Piekła, a ty wygadujesz do mnie jakieś bzdury! – owszem, zdenerwował się i jego psychika nie była w najlepszym stanie, ale to podobno efekt uboczny po tym jak znęcali się nad nim w Iraku. Przed nim była jeszcze długa droga, aby wrócić do odpowiedniego stanu. Potarł skronie palcami i musiał wziąć głębszy oddech. – Skarbie, wróciłem do ciebie. Byłem tam sam, bity, głodzony, męczony psychicznie.. – zaczął wymieniać i głos mu się trochę załamał. Czy ktoś mógłby wreszcie wytłumaczyć mu, co miało tutaj miejsce? Czy sam musiał domyślać się, że został wyrzucony z własnego domu? – Jason ci nie powiedział, że przez cały czas byłem w Iraku? – to chyba była pierwsza rzecz, jaką musiał wiedzieć. Śmierdziało mu to wszystko, tylko musiał poczekać na wyjaśnienia, które mu się kurna należały jak psu buda!

Everett chyba miała zrobione jakieś pranie mózgu, ponieważ jej obecny partner karmił ja takimi kłamstwami i najlepsze, a raczej najgorsze jest to, że miał na to jakieś dowody, więc ona nawet nie potwierdzała tego, bo po co miał by ją do takiego stopnia okłamywać? Nie wiedziała, że jest to uknuta intryga nie bardzo zdrowego na umyśle człowieka. Kto normalny robi coś takiego dwóm najbliższym osobą, bo Eve traktowała Jasona jak rodzinę i może dlatego teraz z nim jest? Nie sądziła, że Owen przeszedł przez takie piekło i przecież Jas musiał o tym wszystkim wiedzieć, dlaczego to wszystko zrobił, tak się nie robi do cholery!
- Co? Jakiego piekła? - zapytała marszcząc brwi, ale mówiła już spokojniej. Blondynka to osoba, która nie denerwuje się za szybko, ma ogromna cierpliwość, ale kiedy zobaczyła swojego męża to trochę nerwy jej puściły. - Zdradziłeś mnie i zostawiłeś. - powiedziała płaczliwie, ponieważ nadal miała złamane serce i gdy go zobaczyło wszystko wróciło. Tak, Everett go nadal kocha, nie ma co do tego wątpliwości, ale po jego odejściu straciła grunt pod nogami, nie czuła się już bezpiecznie i dlatego postanowiła związać się z kimś innym.
Słysząc słowa Owena zrobiło jej się słabo i w pierwszej chwili nie ogarnęła co się dzieje. Musiała usiąść na sto-liku, który znajdował się na korytarzu niedaleko drzwi, który służył jako siedzenie do zakładania drzwi. - Jason mi powiedział, że znalazłeś sobie inną i przeprowadziłeś się do niej. - wyszeptała zakrywając twarz dłońmi. Nie wierzyła w to co się dzieje. Któremu z panów ma teraz wierzyć. - Opowiedział mi wszystko ze szczegółami, ja nie miałam pojęcia, że… - nawet nie dokończyła tylko się rozpłakała. Jej nerwy naprawdę są napięte do granic możliwości. To wszystko spadło na nią jak grom z jasnego nieba i kiedyś musiała dać upust swoim emocjom, a że stało się to właśnie teraz, kiedy Nielsen stoi przed nią w tak opłakanym stanie i mówi jej takie okropne rzeczy, jego wygląd również ją przerażał. Jak mogła być tak głupia?

Miał wrażenie, że to wszystko to jakaś czeska komedia z marną obsadą. W dodatku jego własny przyjaciel zrobił mu takie świństwo. Jak mogło do tego wszystkiego dojść? Jak mógł nie zauważyć, że jego najlepszy kumpel był taką szują? Nigdy, ale to nigdy w życiu przez myśl mu nie przeszła zdrady jedynej kobiety, która tyle dla niego znaczyła. Może i miał wiele podbojów w swoim życiu, ale to właśnie Eve była jego jedyną i prawdziwą miłością. Co on miał w tej sytuacji ze sobą zrobić? Gdzie miał się podziać? Od dawna nie utrzymywał kontaktów z własną rodziną, ponieważ mieli zupełnie inne poglądy na życie, a w tej sytuacji.. palił mu się grunt pod nogami. Można to było wziąć dosłownie.
O mały włos, a zakrztusiłby się własną śliną na wieść, co powiedziała mu żona. On ją zostawił i zdradzał? – Trzymajcie mnie, bo zaraz kurwa nie wytrzymam.. - powiedział do siebie, ocierając twarz dłońmi. Miał ochotę zapaść się pod ziemię i już stamtąd nie wychodzić. Jego dotychczasowe miejsce było przy blondynce. A teraz? Co miał ze sobą zrobić? Nie chciał wracać do wojska, bo wracały te okropne wspomnienia, których chciał jak najszybciej się pozbyć. – I po tylu latach życia ze mną tak po prostu mu uwierzyłaś? Uwierzyłaś w to, że mogłem stać się takim człowiekiem? - spojrzał na nią z wyrzutem, bo po prostu nie mógł w to wszystko uwierzyć. Miał nadzieję, że to wszystko to jakiś pieprzony sen i niedługo będzie w stanie obudzić się z niego. – Jebany skurwiel.. - mruknął, zwieszając głowę. Był wściekły. Nie, on był wręcz wkurwiony, a jego mina mówiła sama za siebie. Miał ochotę zabić Jasona gołymi rękoma. A może nawet chciał powiesić go za jaja, aby nie dobierał się do cudzych żon? – Czyli co? Tworzycie sobie teraz kochającą się rodzinkę, tak? Zajebiście kurwa! Po prostu świetnie! Nie mogę w to wszystko uwierzyć. To jakiś pierdolony żart. Niech ktoś wyjdzie z kamerami i powie, że to wszystko to żart.. - padł na kolana, chowając twarz w dłoniach. Nie miał już siły. Starał się ze wszystkich sił, ale nie dał rady. Po prostu wybuchnął. Nie miał już nikogo na tym popierdolonym świecie.