#1 Reanimacja potrzebna od zaraz

Holly miała dzisiaj cudowny dzień, a dlaczego? Ponieważ od bardzo długiego czasu miała dla siebie trochę wolnego. Uwielbiała swoją pracę, jednak czasami musi mieć czas by naładować baterię, ogarnąć swoje mieszkanie i zrobić zakupy, bo w lodówce paliło się tylko światło. Z reguły żywiła się w szpitalu, ponieważ tak było najwygodniej. Długie i wyczerpujące dyżury nie sprzyjały obowiązków domowym, więc Holly miała lekki burdel w swoim domu, ale na szczęście za bardzo nikt jej nie odwiedzał, tak trochę samotna z niej osoba. Całą jej rodzina mieszka w Anglii, tylko Cunningham porwała się z motyką na słońce i wyjechała za ocean, ale jak widać udało jej się. Została polecona przez swoich poprzednich pracodawców, dali jej bardzo dobre referencje. Była z siebie zadowolona. Kochała być pielęgniarką, a kiedy straciła swoje dziecko to jeszcze bardziej do tego dążyła. Odbiło się to na młodej dziewczynie, jednak nie chciała się poddać, ponieważ tonie w jej stylu, ale to też nie znaczy, że zapomniała, nie. O takich rzeczach nie da się zapomnieć, tylko trzeba umieć z nimi żyć.
Właśnie dzisiaj szła sobie ulicą z zakupami. Nie myślała, że będzie musiała tutaj, na ulicy ratować komuś życie. Takie rzeczy nie dzieją się codziennie, chociaż mogło by się inaczej wydawać, bo przecież Chicago to duże miasto, ale jednak nie. W sumie jest tutaj duży odsetek morderstw i na każdej ulicy panuje jakiś gang. Nie zależnie czy mieszkamy w dobrej czy złej dzielnicy, zawsze znajdzie się jakaś osoba, która ma coś na sumieniu, jakąś kradzież czy coś w tym rodzaju. Takie teraz mamy czasy, że lepiej ukraść drugiemu niż samemu zarobić w uczciwy sposób.

Dylan już dawno przegrał swoje życie. Wydawało mu się wcześniej, że wszystko powoli wraca do normy, jednak mylił się. Jego całe szczęście oraz wiara, którą pokładał w jedyną kobietę.. po prostu wszystko runęło jak domek z kart. A przecież szło mu tak dobrze. Ograniczył picie alkoholu, miał zostać ojcem i co? No właśnie. Tutaj pojawił się problem. Mae tak po prostu postanowiła zostawić mężczyznę i uciec z brzuchem cholera go wie gdzie. A co nasz Prescott zamierzał z tym zrobić? Nic. Jako rasowy alkoholik utwierdził się w fakcie, że nie jest mu pisane bycie szczęśliwym. Ponownie zatracił się w piciu, bo przecież to wychodziło mu zawsze najlepiej. Wszystko ma jednak swoje granice i takową miał osiągnąć już niedługo.
Przejdźmy po prostu do rzeczy, okej? Minęło kilka miesięcy odkąd Dylan zerwał odnowione kontakty z najbliższymi. Nawet zapomniał o najlepszym kumplu, który wielokrotnie przyjeżdżał do niego, aby mu pomóc. Ale po co? Skoro Dylan nie chciał być uratowany. Najwyraźniej odpowiadał mu fakt schlania się w trzy dupy i dążenia do zakończenia własnego życia. Przecież alkoholizm zazwyczaj prowadził do śmierci. Nie chciał już nawet myśleć o tym, jaką mógł mieć wspaniałą przyszłość z kobietą, która w głównej mierze pomogła mu wyjść z nałogu. Prescott chciał wrócić na pełnej kurwie do wykonywania zawodu. Chciał podjąć się pracy w szpitalu, nudziło go już siedzenie we własnym gabinecie. Od zawsze stawiał sobie wyzwania i to miało być kolejne. A wyszło jak zwykle – czyli musiał wszystko zepsuć. Cały Dylan.
Zmierzał właśnie ulicą Chicago, gdy poczuł przypływ gorąca, zaczął pocić się jak świnia. Serce zaczęło dziwnie bić. Złapał się za klatkę piersiową, próbując złapać głęboki oddech. Raz. Drugi. Trzeci. Było coraz gorzej. Upadł na chodnik. Usłyszał tylko jakiś krzyk. Później już była tylko ciemność.